Ik had mijn 10 favoriete typografie foto’s uitgeprint in de printkamer van de school. Ik was gewoon tevreden met mijn werk, tot ik het werk van anderen zag. Niet alleen hadden zij scherpere, kunstzinnigere foto’s, maar ook waren ze allemaal hetzelfde formaat, met dezelfde verhoudingen, zoals de bedoeling was. Ik wist eerlijk gezegd niet dat dat een vereiste was, ik dacht dat het maar ongeveer zo groot hoefde te zijn.
En niet alleen dat, ik moest ook mijn foto’s meer bijsnijden. Het idee was om de letters zo abstract en onherkenbaar mogelijk vast te leggen, zodat er een soort abstracte mozaïek-domino compositie van gemaakt kon worden. Die van mij hadden teveel herkenbare woorden en logo’s.
Ik moest dus tijdens de tweede les mijn foto’s bijsnijden en opnieuw printen terwijl alle andere mensen hun composities al aan het maken waren.
Het lukte me nog net om met de opnieuw geprinte foto’s twee composities neer te leggen in de laatste vijf minuten van de les.

In de tussentijd had ik wel geëxperimenteerd met het maken van composities, met mijn onvolmaakte foto’s. Het idee was om elke foto aan een andere foto te leggen waar hij veel mee gemeen had. Als er bijvoorbeeld in de twee foto’s dezelfde kleuren waren gebruikt, hetzelfde lettertype, dezelfde structuur, een uitgerekt effect of sierletters; de verbanden konden op alles gebaseerd zijn. Daarvan moesten we er 10 maken, en in elke compositie zoveel mogelijk verschillende verbanden leggen. Leg je in de eerste compositie twee foto’s bij elkaar omdat ze dezelfde kleuren hebben? Dan moet je ze in de volgende proberen te combineren met een andere foto via een ander verband.

Wat was precies de bedoeling van die composities? Ze moesten

• Aan elkaar sluiten als domino-stenen. Alles wat tegen elkaar ligt moet dus matchen, wat ervoor zorgt dat je soms in de knel komt met de ruimte tussen de foto’s. Dit zorgt voor bizarre composities die je niet zelf kan uitdenken.
• Geen centrale focus hebben. De bedoeling was om een zo abstract mogelijk beeld te creëren waar niet per se het oog naar één bepaald punt getrokken wordt.

Hiervoor moesten we er 10 maken, één uitkiezen en op onze blog uitleggen waarom we die gekozen hadden.
We konden ook uitwisselen met andere mensen om verschillende composities te maken. Ik had hier geen tijd voor in de les maar kon gelukkig via een klasgenootje in het weekend nog digitaal een paar foto’s uitwisselen.
Dit betekende wel dat ik die nieuwe composities digitaal moest maken.

Dat was weer iets nieuws. Ik wist totaal niet hoe ik dit ging aanpakken.
Omdat het mij niet lukte om een Photoshop probleem op te lossen, moest ik proberen met Paint3D te werken. Hiervan wist ik totaal niet hoe het werkte. Na een tijdje klungelen is het met toch gelukt om 10 composities te maken in totaal.

Op een gegeven moment merkte ik dat ik steeds dezelfde verbanden begon te leggen, en heb ik er andere foto’s van mezelf aan toegevoegd, die niet door m’n ‘favoriete-10-selectie’ waren gekomen. Zo hoopte ik toch wat meer variatie toe te voegen.

De compositie die ik uiteindelijk het mooiste vind is compositie 9.
Bij deze compositie voelt het alsof alles op z’n plek zit. Qua overgangen van de foto’s, maar ook als geheel. Ik vind deze vorm het meest interessant om naar te kijken vergeleken met de anderen.

De verbindingen uitgelegd, van links naar rechts:

• 1 en 2 vanwege de drie horizontale lijnen van woorden (die ook terugkomen in de lijnen door nummer 2)
• 2 en 3 vanwege het kleurgebruik
• 3 en 4 vanwege het afgeronde lettertype
• 4 en 5 vanwege de stripboek-achtige stijl
• 5 en 6 vanwege de dikke, hoekige letters met felle kleuren
• 6 en 7 vanwege het felle rood op een witte achtergrond
• 7 en 8 vanwege de twee horizontale lijnen, allebei op een witte achtergrond
• 8 en 9 vanwege het feit dat er bij allebei iets naar beneden lijkt te vallen (in 8 zijn het de uitgelopen letters, in 9 valt de G schuin naar beneden)
• 9 en 10 vanwege de driehoekvorm die terugkomt in de V in 10, in de ruimte tussen de G en de R en het driehoekje boven ‘GRAPHIC’ in 9

Na de feedback van de docent op dit eindewerk heb ik nog wat veranderingen aangebracht. De tips waren vooral dat ik dingen wat onherkenbaarder moest maken en bepaalde dingen duidelijker op elkaar moest laten aansluiten. Bijvoorbeeld 8 op 9, de GRAPHIC draaien zodat de G en de verf van de letters in dezelfde richting vallen. En voor 9 op 10 de driehoekvormen bij de ‘GRA’ uitsnijden zodat er meer nadruk komt op de link via driehoeken.
Ik vond de feedback terecht, wat het makkelijker maakte om het toe te passen. Of ik de compositie er beter van vind geworden weet ik nog niet.