Reflectie 4D
Wat ik heb geleerd dit semester is dat fotografie echt niet mijn ding is, en dat film wel echt mijn ding is.
Hoe dat kan begrijp ik zelf ook niet helemaal.

Ik heb op een of andere rare manier het gevoel alsof ik niks heb gedaan voor 4D, wat eigenlijk helemaal niet klopt. Het voelde allemaal wel relaxed en ik kon de opdrachten voor mijn gevoel wel bijhouden. (In ieder geval, vergeleken met andere vakken dit semester. Dat liep namelijk helemaal in de soep. Misschien was dat dus maar relatief.)

Verder vind ik het lastig om te zeggen wat ik echt heb geleerd van dit semester 4D. Niet elke opdracht sprak me aan, ik miste daar een beetje de vrijheid in.
Maar misschien was dat ook wel omdat die opdrachten vooral fotografie opdrachten waren, en dat is dus niet mijn ding.
Ik was erg blij dat we veel vrijheid kregen voor ons project voor De Plint. Hier werd ik ontzettend enthousiast over. Ik heb ook het gevoel alsof echt helemaal in mijn eigen straatje kon blijven, en hier heb ik van het hele semester (plus andere vakken) de meeste voldoening uit gehaald.

Dit was denk ik ook het meest leerzaam, omdat ik niet zoveel ervaring heb met het neerzetten van een expositie. In het begin zag ik dit dus ook helemaal niet zitten. Achteraf is het een van mijn meest dierbare herinneringen van het semester geworden.
Het was een heel verbindende ervaring, omdat iedereen tegelijkertijd het beste van de situatie probeerde te maken. Er gingen veel dingen fout, maar er was een soort collectief vertrouwen en altijd wel iemand om op te bouwen. (Mooie onbedoelde rijm)

De Plint expo

De expo was heel stressvol om te regelen, en er gingen een hoop dingen eerst fout voordat ze goed gingen.
Mijn stappenteller liet na deze dag een nieuw record zien en dat voelde ik op zich ook al in mijn benen.
Toen alles uiteindelijk hing vond ik het ontzettend cool dat mijn werk daar hing, en allemaal vreemden er naar gingen kijken. In het begin was dat eng, en durfde ik niet in de buurt van het filmpje te komen, omdat ik bang was voor de reacties. Maar van een veilige afstand voelde ik me even een celebrity.

Wat wel erg jammer was, was dat het nauwelijks te zien was in de felle zon. Natuurlijk waren er geen andere opties, maar ik heb in het vervolg besloten nooit meer buiten een filmpje te laten zien.

Hierboven een filmpje van mijn filmpje, waarin ik zelf zie dat ik alleen mezelf zie als ik naar mezelf kijk in het filmpje dat ik film.

Hieronder de twee reviews, eentje van mijn vader (die helemaal zijn innerlijke recensent gevonden heeft) en eentje van mijn date (dat was wel een goede indruk, zo’n review. Heeft goed gewerkt, heel smooth).
De laatste is Engelstalig: hij verstond het filmpje wel, maar kon zich in het Nederlands niet goed genoeg uitdrukken. Ik heb besloten om het niet te vertalen, omdat ik het zo oprecht mogelijk wilde houden.

Reviews_tentoonstellingDownload

19-4-2021

De uiteindelijke versie.

Ik heb hier een paar beelden toegevoegd, een paar beelden verwijderd en een paar beelden verschoven. Hoewel dit allemaal best last-minute gedaan is, en het de nodige stress opleverde, ben ik wel tevreden over het eindresultaat.

Helaas heb ik niet alle shots kunnen schieten die ik had gewild (ik had bijvoorbeeld geen idee waar ik een babypop of een echte baby vandaan moest halen in deze korte tijd). Daarom heb ik bepaalde dingen symbolisch gebruikt. Zo speelt de boom op bepaalde momenten een rol van symbool. De bloemblaadjes representeren de jeugd, bijvoorbeeld. Wat er met de bloemblaadjes gebeurt zegt iets over wat er op dat moment over de jeugd gezegd wordt. Bijvoorbeeld de vallende bloesemblaadjes die te maken hebben met het verlies van onschuld.

Achteraf gezien (haha, ja, dat is ook de titel, wat toevallig) vind ik het symbolische ook beter werken dan het letterlijke. Het maakt het wat dromeriger en wat meer open voor interpretatie. Ik vind het ook heel fijn dat het toeval me heeft geleid tot iets wat ik eigenlijk niet wilde, maar wat achteraf wel beter werkte.

Les 8
29-3-2021
Achteraf gezien was het zo simpel… Toch?

Als eerste had ik deze les geluisterd naar de tekst, en gekeken naar het beeld dat ik al had. Vervolgens heb ik voor de plekken waar ik beelden bij kon bedenken een storyboardje gemaakt. Daar heb ik zoveel mogelijk van proberen te filmen die dag.

Dit is hoe ver ik ben gekomen:

Les 7
22-3-2021
Achteraf gezien was het zo simpel… Toch?

Deze les heb ik mijn ‘gedicht’ geschreven, een schets-versie opgenomen en een paar opnames gemaakt voor de video. Daarvóór had ik onderweg een keer een paar schetsen gemaakt, en een paar woorden opgeschreven:

Vanwege technische moeilijkheden is het me niet gelukt om deze versie al te exporteren. De versie van de week erna is wel online, zie les 8.

Een kleine jij, zonder wijsheid
Grote stemmen, nare gezichten
Lange benen om vast te houden
Een ervaring die je nu nog bij je draagt
Menigtes, geluiden

Verwachtingen en gedachten willen lezen
Makkelijke woordjes, zodat jij het ook snapt
Waarna mensen toch wel boos worden

Achteraf gezien was het zo simpel
Toch?

Zou jij teruggaan in de tijd?
Zou jij jezelf opnieuw onder ogen willen zien?
Je leven opnieuw willen beleven
Als de jij van nu?

Als ik jou zou vragen, wat je anders had gedaan
In alle jaren dat je nog niet wist wat je nu weet
Had je je sommetjes gemaakt, of meer buiten gespeeld?
Had je je verdedigd, of dat conflict juist laten liggen?

Had je mama toch willen geloven, toen ze tegen je zei dat Sinterklaas die avond langs zou komen?
Of had je stilzwijgend ontkend?
En had het je getroost wanneer papa terugkwam van werk
Of leefde je met hem mee, en zag je daarin je eigen toekomst?

Had je vadertje en moedertje spelen nog leuk gevonden
Als je al wist hoe jij als vadertje of moedertje zou zijn?
Als een babypop opeens toch wel veel begint te huilen,
En in zijn puberteit begint met roken en drinken,
Zou je hem toch maar in zijn wiegje laten liggen?

Had je nog kunnen genieten van sprookjes
Als je hun lugubere betekenissen al kende?
Van nieuwe dingen leren, die je al beheerste?
Had je überhaupt nog ergens van kunnen genieten?

Is een belevingswereld van een volwassene in een kinderlichaam
Ooit hetzelfde als een echt kind, dat nog niks weet?

Herinneringen dansen door mijn hoofd, en door mijn dromen
Soms lijkt het net alsof mijn jeugd over de werkelijkheid heen valt
Als een soort sluier van oude emoties en gedachten, 
Angsten en verlangens
Die nu al lang niet meer bestaan 

De kleine schoentjes zullen nooit meer passen,
En het alfabet herken ik voor altijd
Ik weet waar kinderen vandaan komen,
En dat politici eigenlijk altijd leugens vertellen

Of het beter is zoals het is zal ik nooit weten
Maar ergens in mij brandt nog steeds de ik van toen

Les 6
15-3-2021
De A3’tjes

De A3-plintexpositie preview.

Uiteindelijk lukte het niet om de printer zover te krijgen dat hij het ook daadwerkelijk printte op een A3-formaat, dus heb ik een erg klein A3-tje op het raam geplakt. Met tegenlicht is het nóg beter zichtbaar.

Les 5
8-3-2021
Openbare kunstigheid

De dorpsgek experience, maar dan voor het goede doel.

Voor deze les moesten we een van de gekozen learningtoloveyoumore.com opdrachten doen, waarvan veel zich in het openbaar afspeelden.
Het doel ervan was om ons te laten wennen aan het openbaar maken van onze kunst, en onze kunst en onze persoon los van elkaar te zien. En dus ook de reacties daarop van anderen.

In eerste instantie was ik erg boos dat we dit moesten doen. Ik had geen zin om mezelf voor schut te zetten in het openbaar, en zat eerst potdicht.
Maar toen zag ik dat één van de opdrachten was: ‘maak een protestbord voor iets wat je belangrijk vindt, en protesteer’.
Dit heb ik gedaan: ik heb geprotesteerd tegen deze opdracht.

Op mijn ‘protestbord’ (een oud lelijk schilderij waar ik overheen ben gegaan) staat:
‘STOP het te kakken zetten van kunststudenten’.

Hiermee ben ik rond gaan lopen door my local park, en ik heb dit als een echte vlogger vastgelegd door mezelf te filmen.

Dit was erg vervelend.

Ik kreeg veel vreemde blikken. Ik ben het wel gewend dat mensen langer naar me kijken, omdat ik vaak geëxperimenteerd heb met mijn kledingstijl. Maar dat waren vaker positieve lange blikken. Dit waren meer ‘is dit serieus of niet?’ blikken. En dat voelde toch niet prettig. Ik voelde me echt de dorpsgek van Watergraafsmeer.
(Hoewel de twee mannen die mijn ge-catcalled hebben vanaf een bankje tijdens deze wandeling van minder dan 15 minuten daar eerder onder zouden vallen. Zou ik normaal gesproken zeggen. Maar vandaag dus niet, ik was net zo’n gekkie.)

Eén vrouw bedekte haar gezicht omdat ze dacht dat ik haar aan het filmen was. Een andere vrouw keek eerst vrolijk naar me, maar vertrok haar gezicht toen ze las wat er op mijn schilderij stond.

Al met al, geen aanrader. Wel een interessant sociaal experiment. Om naar te kijken. Als anderen het doen.

De versnelde versie, voor minder ongemakklijkheid en minder tijdverspilling.

Les 5
1-3-2021
One Minute Anekdote

Voor de one-minute anekdote heb ik als persoonlijke ervaring gebruikt: iemand willen uitvragen, maar niet durven, en niet weten hoe.
Iets wat ik zelf regelmatig heb meegemaakt, en wat waarschijnlijk ook universeel voelbaar is. En dan valt het uiteindelijk wel mee. Je wordt niet opgegeten door vijftig wolven en demonen, maar de persoon zegt gewoon: ‘ja, gezellig!’.

Het achtergrondmuziekje is een inside joke met alleen mezelf. Ik ben dit muziekje ooit tegengekomen en heb het gedoopt tot ‘het meest nerve-wrecking nummer aller tijden’, en luister het soms ironisch op momenten dat ik heel gestrest ben, om mezelf te kalmeren.
(Gek genoeg werkt het soms.)

Toen wilde ik een keer iemand uitvragen, en heb ik bewust dit nummer opgezet op de achtergrond, als soundtrack van wat ik voelde. En met mezelf afgesproken dat ik vanaf dat moment alleen maar mensen zou uitvragen met deze soundtrack.
Vandaar dat ik juist dit nummer heb gekozen voor dit filmpje.

De beelden zijn overdreven en verzameld uit onder andere horrorfilms. Dit is omdat je meestal in je innerlijke strijd dingen ontzettend overdrijft, en er veel meer van maakt dan dat het is.

Les 4
15-2-2021
Fotoseries deel 3

Les 3
8-2-2021
Fotoseries deel 2

Fotoserie offline
Vervuilde sneeuw

Fotoserie online
Body-positivity deel 2

Les 2
1-2-2021
Fotoseries deel 1

Fotoserie offline
De wereld van achter tralies

Fotoserie offline
Controversiële graffiti

Fotoserie online
Body-positivity deel 1

Les 1
25-1-2021
Familieportret

Voor deze opdracht moesten we met 4D media een familieportret neerzetten.

Omdat mijn ouders gescheiden zijn, zijn we eigenlijk nooit met ‘de hele familie’ op een foto, of bij elkaar. Daarom leek het me leuk om de ‘afstand’ tussen mijn familie vast te leggen op beeld.
Mijn eerste idee was om objecten onderweg naar mijn vader te fotograferen, bijvoorbeeld een tramhalte, of een belangrijk ijkpunt in mijn reis tussen mijn ouders.
Maar toen besefte ik dat het aan het eind van deze les af moest zijn, en ben ik een ander idee gaan opzoeken.

Toen kwam ik op het idee om fragmenten van het ‘reizen’ in mijn eigen huis vast te leggen. Ik dacht al gauw aan bijvoorbeeld een tandenborstel, kleding, een laptop, etc.
In eerste instantie wilde ik foto’s maken, maar omdat ik geen goede camera heb, heb ik uiteindelijk een filmpje gemaakt. Zo voelt het alsof de kwaliteit minder belangrijk is omdat er ook andere dingen gebeuren om op te letten.
(En stiekem vind ik filmpjes monteren veel leuker dan foto’s maken)

Eigenlijk heb ik gewoon mezelf vastgelegd zoals ik zou inpakken om naar mijn vaders huis te gaan. De frustratie en de herhaling van het continu uit je rugtas moeten leven als je ouders gescheiden zijn, of anders gewoon een deel van je familie lang niet zien.

De achtergrondmuziek is spontaan ontstaan. Ik was dit filmpje aan het monteren en toevallig dit nummer aan het luisteren. Het paste perfect, uiteindelijk.